1954

Amerykańscy naukowcy z Bell Labs, Pearson, Chapin i Fuller skonstruowali ogniwo słoneczne o sprawności 4%. W krótkim czasie udało im się powiększyć sprawność urządzenia do 6%. Daryl Chapin zajmował się selenowymi ogniwami słonecznymi. Podczas eksperymentów z selenem nie mógł przekroczyć 1% sprawności ogniwa. Calvin Fuller i Gerald Pearson zajmowali się projektami związanymi z tranzystorami krzemowymi. Podczas jednego z eksperymentów zauważyli, ze tranzystor pod wpływam światła wytwarza prąd elektryczny. W 1954 roku w trójkę zaprezentowali ogniwo słoneczne które zasilało wiatrak zabawkę i radio. Ogniwo osiągało maksymalną sprawność 6%, co powodowało, ze jego masowa produkcja nie była opłacalna.